Sil

[Sil]

Imię: Åsil /Sil

Zawód: Cieśla/Snycerz

Sil na pierwszy rzut oka wydaje się być całkiem zwyczajną kobietą. Prócz jej jasnych jak zboże włosów i błękitnych oczu, nic nie wskazuje na profesję jaką się zajmuje. Najczęściej ubrana skromnie w lnianą, białą sukienkę często ustępującą brązowemu fartuszkowi, który przywdziewa gdy zabiera się do pracy. Na pierwszy rzut oka nie może mieć więcej niż 20 wiosen lecz oczy i dłonie mówią co innego. Niezbyt wysoka, wyróżnia się smukłością i bladością niespotykaną wśród prostych kobiet. Najczęściej ma włosy spięte w warkocz upięty wokół głowy w koronę tak by nie przeszkadzały podczas rycia w drewnie. Prócz fartucha zakłada jeszcze skórzany pasek przy którym ma kaletki na dłuta i oczko na zaokrąglony na końcu drewniany pobijak. Często nosi miedziane zausznice z niebieskimi oczkami i jest to jedyny element biżuterii jaki posiada.

Oj charakterna to kobieta. Nie jest łatwo zdobyć jej zaufanie, a jeszcze ciężej szacunek. Niemniej kontaktowa z niej osóbka z głową na karku i dość pragmatycznym podejściem do życia. Nie należy do strachliwych osób i gdy potrzeba, potrafi się bronić choćby patelnią i nożem. Jest pracowita i sumienna. Wrażliwa na niesprawiedliwość. Nienawidzi wszelkiej formy niewoli i jażma, oraz stara się je zwalczać jeśli tylko jest ku temu okazja. Nie jest typem dowódcy, lecz nietrudno zauważyć, że ma zdolności organizacyjne i dryg do zarządzania, o czym już nie raz na własnej skórze przekonał się jej partner - Ysil.

Jako pierworodna córka jednego z największych postrachów północy; herszta Szarych Wilków, wiodła życie o tyleż dostatnie co spokojne. Jej matka była jedną z ulubionych kochanek Brynjara "Kła" Tholfsona zatem zadbała o to by ojciec Sil, zaopiekował się nimi obiema. Z tego co wiedziala, miała jeszcze sześć młodszych od niej sióstr, które mieszkały w różnych zakątkach wielkiej puszczy. Jej samej ojciec nadał imię Åsil. Jednak gdy opuściła rodzinny dom, zmieniła imię na Sil, by obcy nie połamali sobie języków, próbując powtórzyć jej prawdziwe.

Już jako mała dziewczynka przejawiała nieco inne zainteresowania niż jej rówieśniczki. Ku zadowoleniu Bryna, wolała włóczyć się z chłopakami po okolicy i płatać figle obcym. Któregoś dnia w drużynie padł pomysł by stworzyć domek na drzewie, gdzie mogliby się spokojnie bawić i w razie potrzeby schować przed zagniewanymi rodzicami. Åsil od razu wyrysowała chłopakom plan i zaczęła organizować materiały budowlane. Gdy jej towarzysze byli zajęci przynoszeniem przeróżnej wielkości desek i belek, ona korzystając z okazji, podkradła kilka narzędzi z pracowni pobliskiego cieśli. Niebawem banda łobuziaków rozpoczęła tworzenie nowej siedziby. Gdy skończyli, wszyscy zgodnie stwierdzili, że to najlepsze miejsce na świecie, o ile nie wszechświecie. Wprowadzili swoje zabawki, zamontowali wymyślne pułapki i zaczęli się w niej zbierać gdy tylko mieli pomysł na kolejne figle.

Pewnego dnia spokój zakłócił im jeden z mężczyzn z doliny. Wpadł w pułapkę i zastali go wiszącego do góry nogami nieopodal ich drzewa. Chłopcy uwolnili go i zabrali związanego do siedziby. Tam już czekała Sil, by rozwiązać problem. Okazało się, że sam cieśla, którego dziewczyna okradła, wywęszył ich kryjówkę i wściekły chciał odebrać swe instrumenty. Nie zauważył linki aktywującej pułapkę i skończył jako nietoperz rozmyślający nad tym co zrobi łobuziakom gdy ich dorwie. Jednak wtachany do środka człowiek zamiast gotować się do spełnienia swych zamiarów, stanął jak wryty i zaczął podziwiać dzieło młodej rzemieślniczki. Szybko dowiedział się o autorze tego przybytku i zaczął namawiać młódkę do dołączenia do niego jako ucennica. Åsil pod dłuższej chwili zgodziła się i w zamian, za możliwość studiowania sztuki ciesielskiej, oddała mu narzędzia i wypuściła z domku, który jeszcze przez wiele lat posłużył jej towarzyszom, oraz posłuży w przyszłości ich dzieciom. W końcu nadszedł dzień, gdy młoda kobieta skończyła nauki. Pożegnała matkę i ruszyła w świat by znaleść miejsce, gdzie będzie mogła zacząć wszystko od nowa...